SEVGİLİ KEDİM "ŞANS" İÇİN...

ŞANS'IN ANISINA...

Kedimiz ŞANS...20.Mayıs.2012 / Pazar günü saat 11.30 da bizlere veda etti.Aradan neredeyse geçen 3 ay boyunca varlığını her an yanımda hissediyorum...sanki o minicik bedeni hayal gibi etrafımda.Her zaman oturduğu yerlerde görüyorum onu.Mutfak tarafına yöneldiğimde, peşimden geldiğini ve süt ya da mama istediğini sanıyorum...konuştuğum da oluyor zaman zaman.Hatta,ayaklarımı sandalyeye uzattığım her defasında,Şans kucağıma zıplayıp boylu boyunca oturuyor hala...ağırlığını hissediyorum ve sanki bedeni kucağımda gibi okşuyorum yumuşacık tüylerini...

Nasıl bir histir bu,anlam veremiyorum!...varlık sevgisi,insan olsun ya da başka formlardaki varlıklar adına, içimizde zamanla oluşan ve büyüyen çok güzel bir duygu.

Ben Şans'ı çok sevdim...yeşil gözlü kızımın yeşil gözlü kedisiydi ama,benim arkadaşımdı.Yalnızlığımı paylaştığım ve dertleştiğim sırdaşımdı.İnsanların kalabalıklar içinde de yalnız olduğunu hissettiği zamanlar vardır...o durumlarda bana öylesine anlarmış gibi bakardı ki,o yeşil gözleriyle "Ben varım ya..bana anlat,yanındayım işte..."der gibiydi.Ve anlatırdım bende...konuşurdum onunla yüksek sesle.

Hiç bir zaman unutmayacağım bir anım ise,büyük koltuğa sırt üstü uzandığım bir gün, yine üzgün ve gözlerimden yaşların aktığı bir gün Şans geldi yanıma. Burnu burnumda yüzüme öylesine derin bakışlarla baktı ki sorgulayıcı...o nazik sesi ile miyav değil "Anne.." dedi...kedilerin zaman zaman konuşabildiklerini okumuştum bir yerlerden...şaşırdım.Ve beni daha da şaşırtan bir hareketle,yüzümü ıslatan gözyaşlarımı diliyle yaladı...yaladı...defalarca "Anne!!.." diye diye yaladı.Nefesim kesildi sandım bir an...öylesine bir rahatlama duygusu sardı ki bedenimi,gülümsemeye başladım...Ve Şans,bu kez mırıltılar çıkararak başını çenemin altına koyup uyudu.Görevini gerçekten tam anlamıyla yapmıştı çünkü...huzurluydu,tabii ki bende.

Psikolojiden yalnızca insanların anlamadığı bir kez daha bu olayla kanıtlandı benim için...benim kedim sanırım  PSİKOLOG ruhluydu..:))

Sizlerin şu an gülümsediğinizi görür gibiyim ama, bunlar gerçek...yaşanmış gerçekler...durun daha bitmedi!!...

Benim kedim bir de ŞİFACIYDI...ister inanın,ister inanmayın bu da gerçek...2 kez kanıtlanan bir gerçek hemde..

Aşırı üşütmüştüm bronşlarımı...hastahanelik olmuştum.Annem zor yetiştirmişti nefes alamayınca acile birkaç yıl önce..teşhis astım bronşiyal...nasıl üşüttümse!!!...bir yığın ilaç,nefes açıcı inhalasyon cihazları v.s.Hiç sevmem ilaç kullanmayı eczacı olduğum halde neden bilmem zorunlu olmadıktan sonra,doğal yollarla tedavi hep önceliğim olmuştur.

Sevgili kedim Şans,ilaçlara başladığımın ilk günlerinde canhıraş öksürüklerimden ve hırıl hırıl öten nefesimden tedirgin, bana şaşkınlıkla bakıyordu.Ve ne yaptı biliyormusunuz?...geldi göğsüme,tam ciğerlerimin üzerine çöreklendi...önce ağırlığından rahatsız oldum...nefes zorluğu çekerken,bir de onun ağırlığı daha da kötü yaptı beni...kaldırmak istedim.Yine gözlerini gözlerime dikti ve "Anne!!.." dedi...kalakaldım.Sanki "İşime karışma!.." der gibiydi.Kendimi bıraktım,ağırlığını hissetmemeye çalıştım.Bir süre sonra Şans'ın oturduğu yerde ısınma hissettim..ama bu onun sıcak vücudunun ısısı değildi.Bu başka bir ısıydı...daha güçlü,canımı acıtmayan,yakmayan,aksine rahatlatan...ben hırıltılarla nefes alıp-verirken,kedim de benimle aynı tempoda hırıltılarla nefes alıp veriyordu...sanki koro kurmuştuk.Hırıltı kororsu...:)) 

Bir müddet sonra,benim hırıltılı nefesim değişmeye başladı.Rahat soluk alıp veriyordum.Isı tüm vücuduma yayılmıştı.Öksürüklerim de kesildi ardından.Şans kalktı,ben kalktım...Şans bahçeye çıktı çimenlerde,toprakta dolaştı bir süre...sanki benden aldığı olumsuz enerjiyi akıtıyordu kendinden...deşarj!!...:))
Beni de gerçekten şarj etti enerjisiyle...ben bunu yaşadım emin olun,ve bu olayın ertesi günü sağlıklı uyandım.ilaçlar da kaldı...içmeme gerek kalmadı çünkü...

İkinci kez de birincisi gibi,bu kez mide sorunumda gerçekleşti...üşütme ile karışık reflü...Şans'ın oturduğu yer ise bu kez göğüs bölgem değil,tam midemin üzerine çöreklenme ve aynı ısı enerjisi...sonrasında turp gibi olmam....

Demem boş değil...benim canım kedi kızım ŞANS, ŞİFACIYDI...:))

Bunları yazmam şu an içimi rahatlatıyor...ona ait anılarımı hatırlamam,Şansımı yanımda hissettiriyor.Arka bahçemde beyaz taşlarla çevrili ve üzerine sardunyalar diktiğim minicik mezarında belki bedeni istirahat ediyor...ama enerjisi,ruhu benim yanımda.Yine de hergün çiçeklerini sulayıp,"Günaydın.." ve " İyi geceler.." demek mutluluk verici gözlerim her defasında dolsa da...

Yaşamınızdaki tüm sevdikleriniz için sevginizi doyasıya gösterin...bir gün yanınızda olmayabilirler.Her ne kadar anılarınıza yerleşseler de,anılar zaman içinde unutulabilirler.Yaşarken verilecek sevgi,saygı,huzur,mutluluk,neşe gerçektir...

Sevgilerimle...

Fulya Hazar

(17.08.2012 / İzmir)